Via dit bericht willen we jullie op de hoogte brengen dat het autismecafe gaat stoppen. Komende 6 Februari zal het laatste autismecafe zijn.  

10 jaar geleden in 2013 kwam ik Jenny tegen bij een lotgenotengroep.  Ze was net als ik een moeder van een kind met autisme. We kwamen toen een uitnodiging tegen van een autismecafe ergens in zuid-Holland. Hier zijn we echt enthousiast door geworden.

Als snel kwamen we tot de conclusie dat de visie en manier van hoe de avond verliep ons erg aansprak. Dit wilden we in Den Bosch gaan organiseren. 

In 2013 begonnen we met het onderzoeken naar de mogelijkheden en het aanvragen van subsidie. Ons 1e pilot café in Februari 2014 was echt een succes.  We hebben bijna 10 jaar lang 5 avonden per jaar georganiseerd. Hier kwamen gemiddeld zo’n 50 bezoekers per avond. Met uitschieters naar 80 of meer. 

Jenny is er ondertussen mee gestopt maar nog steeds hebben we een mooie groep enthousiaste vrijwilligers die jaar in jaar uit mooie en interessante avonden hebben georganiseerd. 

Helaas na 10 jaar stopt het dan nu echt. Niet omdat het niet meer nodig is maar omdat we een andere weg gaan inslaan en het de nodige energie kost om dit elke keer weer neer te zetten. Door allerlei omstandigheden hebben we deze energie niet meer. 

We zijn trots dat we een mooie bijdrage hebben kunnen leveren en kijken terug op een hele mooie tijd.

6 Februari is dan echt ons laatste autismecafe. Deze avond is Janneke van Bockel onze gast met als thema Autisme in het gezin.  We hopen deze avond een mooie afsluiting te kunnen maken samen met jullie. 

Groetjes Marion Veldhuizen 
ook namens Gerry, Jolanda en Fennie
Vrijwilligers van het autismecafe. 

Het is donderdag 15 juli 2021 als ik dit blog start. Zittend aan de keukentafel met een brandend kaarsje, een kop koffie en héél veel regen probeer ik de regengeluiden te overstemmen met mooie cello muziek van Dvorak. Ik denk na over het thema van dit blog: ‘waar haalde je in de lockdown tijd je levensvreugde uit?’ Op de dag dat snackbars en andere eetgelegenheden hun deuren moesten sluiten om 18:00 uur zat ik in de snackbar te wachten op mijn bestelling en hoorde ik van de frietenbakker dat ze moesten sluiten en waarom. Aanvankelijk was ik vol ongeloof. Zo erg zou het toch allemaal niet zijn? En over een week, of hooguit twee misschien was alles weer over en normaal, toch? We werden gevraagd om zoveel mogelijk thuis te blijven. Alleen boodschappen doen bij de supermarkt en andere essentiële winkels bezoeken werd toegestaan. Het was in die tijd heel mooi lenteweer. Ik zat veel op mijn balkon, genoot van al dat opkomende groen en de ongekende stilte. Geen langsrazend verkeer, geen vliegtuigen meer maar vogels die het druk hadden met een nest te bouwen. Ik kreeg ruzie met twee duiven die mijn balkon uitzochten om een nest te bouwen. Ik sliep er uren in mijn luie tuinstoel en ik was sinds lang niet meer zo zomers bruin. Ik kreeg een vakantie gevoel. Niks moest nog! Zelfs geen wekker zetten om op te staan. Ik ging in die tijd ook nog met vervroegd pensioen. Ik zwom in een zee van tijd. Na een week van vooral binnen zitten werd die zee een oceaan waarin ik bijna verdronk. Wat nu? Wat ga ik doen om niet te verzuipen vroeg ik me af. Het vakantiegevoel was inmiddels al wel verdronken en het besef dat de situatie wel eens héél lang kon gaan duren begon door te dringen. Mijn momenten om naar buiten te gaan moest ik ineens plannen. Boodschappen doen naar de supermarkt hier vijfhonderd meter verderop werd ineens een uitstapje. Ik maakte er ook steeds meer een uitstapje van, kleedde me er speciaal voor en deed make-up op. Ik fietste vaker naar een supermarkt die een flink stuk verder lag dan die hier op het pleintje. Een keer, soms ook twee keer per week was het auto uitlaat-dag. Dan reed ik naar Helvoirt of naar Schijndel om daar de supermarkt te bezoeken. Ik hopte als een sprinkhaan van supermarkt naar supermarkt. Het gevoel van thuis opgesloten zitten ging daarmee weg. In huis veranderde mijn leven niet. Mijn 23-jarige dochter woont nog bij me. En met haar ook autisme en angststoornissen. Dat alles maakt dat mijn dochter toch al zelden buiten komt. Hoe hield zij zich staande in deze tijd? Ook voor haar viel veel druk weg. Ineens was binnenzitten een noodzaak. Uiteindelijk bracht het ons allebei nieuwe inzichten en ruimte. Het verdiepte ons contact want we waren op elkaar aangewezen. Mijn zoons mochten niet meer op bezoek komen. We werden creatiever dan ooit, schreven ieder onze eigen dingen en lazen elkaar dat soms voor. Zij schreef teksten voor spelletjes op de computer, verhalen en nieuwe liedjes. Ik schreef vooral in mijn dagboek.

Mijn dochter deed aan voice-acting, stemmen inspreken van karakters in computerspelletjes, ze streamde en had zo contact met mensen van over de hele wereld terwijl ik al blij was dat ik in de supermarkt mensen zag. Ik ging boekbinden, tekenen, schilderen en meer van dit soort creatieve dingen doen. Ik kocht een ukelele, waarop ik tot vandaag nog steeds niet verder kom dan tokkelen. Maar het geeft rust en ontspant. Tijdens mijn fietstochten maakte ik altijd foto’s. Het was elke dag dezelfde tocht en die duurde precies een uur. Mijn rondje Haanwijk noemde ik het. De foto’s liet ik niet alleen op Instagram zien maar vooral aan mijn dochter zodat ze verbonden bleef met buiten en het seizoen. We ervaarden een buiten wereld vol verstilling. Dat deed ons beiden goed. Onze binnenwereld werd er steeds rijker door. Het werd een nieuwe manier van leven die we tot op vandaag zijn blijven houden. Het gaf en geeft ons nog steeds veel kleine momenten van levensvreugde. We koesteren deze! Inmiddels raast het verkeer weer aan mijn flat voorbij en verlang ik wel terug naar de stilte uit de lockdown tijd. Henriëtte ☀️

Wij zijn erg benieuwd naar jullie ervaringen over momenten van levensvreugde in lockdown tijd en zien jullie bijdragen vol ongeduld tegemoet!

Lieve mensen,

We missen jullie.
Het leek er op dat we ons gewone leven weer konden oppakken en alles naar het oude normaal zou gaan. Wij maakten plannen om na de zomervakantie weer te gaan starten met het Autismecafé en verheugden ons erop jullie weer te mogen ontmoeten. De voorbereidingen waren al gestart.

Het loopt anders. Met de steeds weer stijgende besmettingscijfers komt er voorlopig geen autismecafé op locatie en hebben we gezocht naar een alternatieve vorm om jullie binnenkort tóch weer te kunnen ontmoeten. We hebben gekozen voor een treffen in blogvorm.
Dit zal op deze website www.autismecafe-denbosch.nl geplaatst worden. Op onze facebook pagina plaatsen we een link naar het blog toe zodat jullie ons gemakkelijk kunnen vinden.

Het Autismecafé is er voor ouders, het gaat altijd om de kracht van ouders. Daaraan willen we in onze blogs aandacht geven.

We nodigen jullie uit om met ons deze blogs vorm te geven en jullie bijdragen naar het autismecafé te sturen.
Dit kan naar ons e-mailadres autismecafe073@outlook.com

In onze blogs willen we rekening houden met de privacy regels volgens AVG. Daarom dus geen namen gebruiken, geen adressen of andere privé informatie. Een bijdrage van een blog kan ook een foto zijn over het maandthema. Voor deze maand is dat ‘Levensvreugde in lockdown tijd’. Als er een foto ingestuurd wordt dan ook graag wat informatie over waarom juist deze foto bijdraagt aan het thema.
Waaruit haalden jullie in lockdown tijd levensvreugde?
Wat bracht een gevoel van vreugde of blijdschap dat jullie sterkte in je kracht?
Daar zijn we erg nieuwsgierig naar. Het Autismecafé zal zelf het eerste blog schrijven. Dat zal eerstdaags verschijnen. Benieuwd? Houdt dan onze FB pagina in de gaten.

We verheugen ons om weer met jullie in contact te komen.

Een hartelijke groet van het team Autismecafé Den Bosch.
Marion, Jolanda, Annette, Gerry en Henriëtte

https://www.facebook.com/autismecafedenbosch/