Het is donderdag 15 juli 2021 als ik dit blog start. Zittend aan de keukentafel met een brandend kaarsje, een kop koffie en héél veel regen probeer ik de regengeluiden te overstemmen met mooie cello muziek van Dvorak. Ik denk na over het thema van dit blog: ‘waar haalde je in de lockdown tijd je levensvreugde uit?’ Op de dag dat snackbars en andere eetgelegenheden hun deuren moesten sluiten om 18:00 uur zat ik in de snackbar te wachten op mijn bestelling en hoorde ik van de frietenbakker dat ze moesten sluiten en waarom. Aanvankelijk was ik vol ongeloof. Zo erg zou het toch allemaal niet zijn? En over een week, of hooguit twee misschien was alles weer over en normaal, toch? We werden gevraagd om zoveel mogelijk thuis te blijven. Alleen boodschappen doen bij de supermarkt en andere essentiële winkels bezoeken werd toegestaan. Het was in die tijd heel mooi lenteweer. Ik zat veel op mijn balkon, genoot van al dat opkomende groen en de ongekende stilte. Geen langsrazend verkeer, geen vliegtuigen meer maar vogels die het druk hadden met een nest te bouwen. Ik kreeg ruzie met twee duiven die mijn balkon uitzochten om een nest te bouwen. Ik sliep er uren in mijn luie tuinstoel en ik was sinds lang niet meer zo zomers bruin. Ik kreeg een vakantie gevoel. Niks moest nog! Zelfs geen wekker zetten om op te staan. Ik ging in die tijd ook nog met vervroegd pensioen. Ik zwom in een zee van tijd. Na een week van vooral binnen zitten werd die zee een oceaan waarin ik bijna verdronk. Wat nu? Wat ga ik doen om niet te verzuipen vroeg ik me af. Het vakantiegevoel was inmiddels al wel verdronken en het besef dat de situatie wel eens héél lang kon gaan duren begon door te dringen. Mijn momenten om naar buiten te gaan moest ik ineens plannen. Boodschappen doen naar de supermarkt hier vijfhonderd meter verderop werd ineens een uitstapje. Ik maakte er ook steeds meer een uitstapje van, kleedde me er speciaal voor en deed make-up op. Ik fietste vaker naar een supermarkt die een flink stuk verder lag dan die hier op het pleintje. Een keer, soms ook twee keer per week was het auto uitlaat-dag. Dan reed ik naar Helvoirt of naar Schijndel om daar de supermarkt te bezoeken. Ik hopte als een sprinkhaan van supermarkt naar supermarkt. Het gevoel van thuis opgesloten zitten ging daarmee weg. In huis veranderde mijn leven niet. Mijn 23-jarige dochter woont nog bij me. En met haar ook autisme en angststoornissen. Dat alles maakt dat mijn dochter toch al zelden buiten komt. Hoe hield zij zich staande in deze tijd? Ook voor haar viel veel druk weg. Ineens was binnenzitten een noodzaak. Uiteindelijk bracht het ons allebei nieuwe inzichten en ruimte. Het verdiepte ons contact want we waren op elkaar aangewezen. Mijn zoons mochten niet meer op bezoek komen. We werden creatiever dan ooit, schreven ieder onze eigen dingen en lazen elkaar dat soms voor. Zij schreef teksten voor spelletjes op de computer, verhalen en nieuwe liedjes. Ik schreef vooral in mijn dagboek.
Mijn dochter deed aan voice-acting, stemmen inspreken van karakters in computerspelletjes, ze streamde en had zo contact met mensen van over de hele wereld terwijl ik al blij was dat ik in de supermarkt mensen zag. Ik ging boekbinden, tekenen, schilderen en meer van dit soort creatieve dingen doen. Ik kocht een ukelele, waarop ik tot vandaag nog steeds niet verder kom dan tokkelen. Maar het geeft rust en ontspant. Tijdens mijn fietstochten maakte ik altijd foto’s. Het was elke dag dezelfde tocht en die duurde precies een uur. Mijn rondje Haanwijk noemde ik het. De foto’s liet ik niet alleen op Instagram zien maar vooral aan mijn dochter zodat ze verbonden bleef met buiten en het seizoen. We ervaarden een buiten wereld vol verstilling. Dat deed ons beiden goed. Onze binnenwereld werd er steeds rijker door. Het werd een nieuwe manier van leven die we tot op vandaag zijn blijven houden. Het gaf en geeft ons nog steeds veel kleine momenten van levensvreugde. We koesteren deze! Inmiddels raast het verkeer weer aan mijn flat voorbij en verlang ik wel terug naar de stilte uit de lockdown tijd. Henriëtte ☀️
Wij zijn erg benieuwd naar jullie ervaringen over momenten van levensvreugde in lockdown tijd en zien jullie bijdragen vol ongeduld tegemoet!